W X wieku władza w Niemczech przeszła z rąk dynastii frankońskiej w ręce dynastii saskiej. Przedstawicielem tej dynastii był Henryk I i Otto I Wielki, w tym czasie w Niemczech bardzo szybko wzrastała rola Kościoła. Jednak biskupi niemieccy byli uzależnieni od panującego, ponieważ on nadawał im posiadłości ziemskie, stanowiska i z tego tytułu uzależniał duchownych od króla i książąt niemieckich. W X wieku na terenie Italii znacznie osłabła pozycja cesarza, w tej sytuacji Otto I koronował się na włoskiego króla .Wówczas doszło do układu pomiędzy Ottonem I, a papieżem Janem XII, na mocy którego Otto I Wielki zatwierdził świecką władze papieży na terenach ofiarowanych papiestwu jeszcze przez Karola Wielkiego. Jan XII zobowiązał się jednocześnie, że każdy nowo wybrany papież złoży przysięgę nowo wybranemu cesarzowi i koronował Ottona I na cesarza rzymskiego. Odtąd mówi się o odnowieniu Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego.
W pierwszej połowie XI wieku Kościół miał wiele problemów do rozwiązania:
-wśród kleru panowała rozwiązłość moralna
-normalnym zjawiskiem była symonia(sprzedawanie i kupowanie godności Kościelnych), nepotyzm (oznaczał faworyzowanie krewnych, znajomych) i nie zachowanie celibatu
Pozycję Kościoła w ówczesnym świecie osłabiła tzw. schizma wschodnia, która miała miejsce w 1054 roku, w tym czasie doszło do rozłamy pomiędzy Kościołem Wschodnim, a Kościołem Zachodnim . W 1054 roku papież Leon IX wysłał do Michała Cerulariusza patriarchy Konstantynopola swoich legatów, w celu rozwiązania sporu z patriarchą ekumenicznym, jednak kiedy zmarł papież, legaci obłożyli papieża ekumenicznego anatemą ( wyłączenie ze wspólnoty - klątwa, wyklęcie.). Michała Cerulariusza nie był dłużny, obrzucił klątwą Rzym.
Główny projekt reform w Kościele opracował przełożony klasztoru w Clumy – Hildebrand. Klasztor w Cluny, znajdujący się na terytorium Francji został założony w 990 roku według reguły świętego Benedykta. Przełożonego zakony wybierano spośród zakonników i podlegał on bezpośrednio papieżowi. Od połowy XI wieku z kongregacji clunyckiej wybierano kolejnych papieży, dążyli oni do wyeliminowania wpływów świeckich z życia religijnego i uznania pełnej suwerenności władzy papieża.
W 1059 rok dekret papieża Mikołaja II, ogłoszony podczas soboru laterańskiego:
- ograniczył wybór papieży do Kolegium Kardynalskiego, niezależnego od władzy świeckiej
- zakazywał obsadzania stanowisk Kościelnych przez osoby świeckie
-zakazywał słuchania mszy odprawianej przez duchownych posiadających żony, bądź żyjących w konkubinacie.
W 1073 roku Hildebrand został wybrany papieżem i przyjął imię Grzegorz VII, pełnił tą posługę do 1085 roku. Grzegorz VII kontynuował reformy podjęte przez klasztor Cluny
-wprowadził zakaz przyjmowania inwestytury z rąk świeckich,
- ogłosił dekret o usuwalności z urzędów duchownych tych, którzy prowadzili rozwiązły tryb życia.
Według Kościoła jedynym namiestnikiem Boga na ziemi jest papież. Z kolei według władzy świeckiej cesarz jest jedyną osobą godną sprawować władzę. Kiedy na synodzie w Rzymie potępiono tzw. świecką inwestyturę Henryk zdecydowanie się sprzeciwił, podczas zwołanego do Wormacji (1076) synodu biskupów niemieckich podważył legalność wyboru Hildebranda na stanowisko papieża.Za namową cesarze obecni wówczas na synodzie biskupi wypowiedzieli Grzegorzowi VII posłuszeństwo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz