PRAWO ŚREDNIOWIECZNE

      Prawo średniowieczne formowało się w organizmach politycznych powstałych na gruzach Imperium rzymskiego. Kształtowały je zarówno prymitywne prawa plemienne, jak i pozostałości rozwiniętej rzymskiej kultury prawnej.

1. Cechy prawa:
-prymat prawa zwyczajowego
-akty prawne wydawane przez panujących dotyczyły najczęściej zmian lub uzupełnienia praw zwyczajowych
-partykularyzm prawa ( personalny i terytorialny)
- czynnikiem integrującym prawo stały się od XIII wieku prawo rzymskie i kanoniczne
-stanowości i korporacyjność prawa
 prejudukty- orzeczenia sądowe zapadłe wcześniej w podobnych sprawach

PRAWO SALICKIE - pochodzi z początków VI wieku, skłąda się z 65 artykułów o kazuistycznym charakterze. Były one poświęcone głównie prawu karnemu i procesowemu, ale roznież prawu rodzinnemu i spadkowemu.

ZWIERCIADŁO SASKIE- spisane przez ławnika i rycerza Eikiego von Repkova około XIII wieku. Składa się z prawa ziemieskiego i lennego. Obejmuje również zagadnienia ustrojowe i prawa sądowego. 

PRAWO MAGDEBURSKIE- powstało na drodze praktyki życia codziennego u schyłku XII wieku. Zasady tego prawa były stosowane do codziennych potrzeb.  

KSIĘGA ELBLĄSKA-  spisana w j. niemieckim w drugiej połowie XIII wieku, jest to zbiór polskiego prawa zwyczajowego stosowany w północnych dzielnicach kraju. Tekst dotyczy prawa karnego, organizacji sądów i postępowania sądowego.

STATUTY KAZIMIERZA WIELKIEGO-  podstawowy zbiór prawa, głównie sądowego stanowiący zalążek kodyfikacji ogólnopolskiej. Wydano je w połowie XIV wieku, osobno dla Wielkopolski, a osobno dla Małopolski. Statuty umacniały podział stanowy społeczeństwa i uprawniały sądownictwo.