CHRZEŚCIJAŃSTWO W ŚREDNIOWIECZU

SOBORY POWSZECHNE 

Sobór  jest to spotkanie biskupów całego Kościoła w celu ustanowienia praw kościelnych i uregulowania spraw doktryny wiary i moralności.

Nicejski I - odbył się w 325 roku, potępiał Ariusza, a Jezus został uznany za Boga prawdziwego z Boga prawdziwego współistotnego Ojcu. 

Konstantynopolitański I - odbył się w 381 roku, potwierdzili sobór nicejski, uznali boski charakter Ducha Świętego, który pochodzi od Boga Ojca. 

Efejki I - odbył się w 451 roku, potępiono Nestoriusza, a Maryi przyznano tytuł Bogurodzicy 

Chalcedoński- odbył się w 451 roku, orzeczono ze Jezus ma dwie natury złączone w jednej osobie, a biskupowi Konstantynopola przyznano te same przywileje co Rzymu

Konstantynopolitański II - odbył się w 553 roku, oskarżono o herezje papieża Wigiliusza i potępiono zwolenników doktryn Orygenesa. 

Konstantynopolitański III - trwał od 680 do 681, potępiono monoteletyzm, papieża Honoriusza uznano za heretyka 

Nicejski II - w 787 roku potępiono obrazoburstwo. 

Konstantynopolitański IV - odbył się w 869 roku, gdzie biskupi potępili patriarchę Focjiusza  i odbył się wtedy pierwszy rozłam między kościołem zachodnim i wschodnim 

Laterański I - w 1123 roku opracowano zagadnienia dyscypliny kościelnej i pierwsze ogłoszenie pokoju Bożego

Laterański II - odbyły w 1139 roku podczas którego potępiono symonię i zajęli się problematyką krucjatową 

Laterański III - w 1179 roku potępiono poglądy albigensów 

Laterański IV- odbył się w 1215 roku również potępiono poglądy albigensów, ale także katarów, waldensów i Joachima z Fiore, kościoł wschodni oskarżono o nadmiar pychy i wprowadzono obowiązek spowiedzi i komunii wielkanocnej

Sopory Laterańskie odbyły się w Rzymie 

Lioński I - odbył się 1245 roku i potępiono cesarza Fryderyka II oraz nawoływano do organizacji krucjat 

Lioński II - w 1274 roku podczas którego zdarzyła się nieudana próba pojednania z kościołem wschodnim 

Vienneński - trwający od 1311-1312 gdzie rozwiązano zakon templariuszy 

Konstancjański - od 1414- 1418 roku, podczas którego zlikwidowano schizmę zachodnią, potępiono i ukarano Jana Husa i ogłoszono że sobór jest najwyższą władzą w kościele 

Ferraro- Florencji- w latach od 1438-1445 roku, podkreślono prymat papieski nad soborem i zawarli porozumienie z kościołem wschodnim. 

PODZIAŁ RUCHU MONASTYCZNEGO 

Głównym źródłem monastyzmu w III wieku  było pragnienie zachowania rad ewangelicznych- posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. Wyrażało się to w trzech podstawowych ślubów zakonnych. 

Zycie zakonne możemy podzielić na trzy grupy:

1. Cenobityzm od św. Pachomiusza- musieli oni współnie mieszkać, pracować i modlić się. Należeli do nich: benedyktyni, cystersi, dominikanie, franciszkanie, norbertanie, augustiani, brygidki i również jako zakony rycerskie: Krzyżacy, joannici, templariusze. 

2. Anachoretyzm od św. Antoniego Wielkiego - prowadzili życie w całkowitym odosobnieniu i praktykowali surową ascezę. Byli to karmelici, kartuzi, augustianie-eremici i kameduci. 

3. Monascytyzm Wshodni od św. Bazylego Wielkiego- nie mieli większości struktur zakonnych i zależności do poszególnych klasztorów, a byli to tylko bazylianie, studyci i odrębne ławry, 

monastery 

Również zakony dzielimy według ich zadań, czyli zakony:

Kontemplacyjne-  forma życia zakonnego, polegająca w pierwotnej wersji na całkowitym odcięciu się od świata zewnętrznego i życie w całkowitym odosobnieniu lub w nielicznej zamkniętej wspólnocie, poświęcone prawie wyłącznie modlitwie i kontemplacji Boga.

- benedyktyni 

-cystersi

-augustianie-eremici

-kartuzi

-karmelici

Kaznodziejskie- ich głównym celem było głoszenie ewangelii wszędzie gdzie tylko to jest możliwe.

-dominikanie

-norbertanie

-franciszkanie

-augustianie

-brygidki